|
زیر ِ باران درد رقصیــــدم
"دوست دارم هنوز هم باشی"
التماسی كه طعم غصه گرفت
گريه كردم .... ! مواظبم باشی
سرنوشتی كه نحس فال خودم
قهوه را توی ِ تلخِ از غم بست
استكانی كه مشترك شده بود
توی انگشت خيس گريه شكست
بغض هایی برای ماندن تو
پای ِ دیوارهای سرسختی
وَ سکوتی که سرنوشتش شد
پرت
از
ارتفاع خوشبختی
خسته از توی ِ ماه پوسيدن
گير شب های مابقی بودن
(گريه و گريه و كمی گريه)1
مثل "مهزاد متقی" بودن
مهزاد متقي(1)
.........................................................................................................................................................
دل به چشمان ِ غم انگیز تو ایمان دارد
داغ ِ تو در دل ِ ما، مانده و جریان دارد
زخمی ِ خنجر خونی شدن از ما که گذشت ...
زنده مرگ است که صد قافله مهمان دارد
باد پیراهنی از عطر ِ تو بر تن دارد
آسمان دل ِ ما چشم به باران دارد
پر و بالی ست پر از زخم ِ رسیدن تا تو
قلّه ی ِ قاف تو سیمرغ فراوان دارد
نام ِ تو خون شده و در رگ ما می جوشد
عشق صد بار اگر کشته شود جان دارد
مهزاد متقي(2)
..........................................................................................................................................................
مغزش كشش نداشت، كمی هاج و واج كه
يك هو جرقه زد به سرش ازدواج كه
انگار برق حجم سرش را گرفته بود
فندك كشيد و حوصله اش رفت توی دود
انداخت كاغذی پُر ِ لبخند های زرد
سرعت گرفت و خالی ِ از غم فرار كرد ...
تنهايی و خيال ِ خرابی كه زن گرفت
زنگ غرور و وسوسه اش را زدن گرفت
ول شد به روی تخت كمی فكر كرد تا
سيگار شد به روی لبش عشق مرد تا
يك قرن گريه از پس ِ چشمان ِ او گذشت
بی روح وُ خسته وُ پُر ِ غم جان او گذشت
با خط ِ ثابتی تلفن زد به گوشی اش
افتاد روی CD ِ قلبش هزار خش
فكر پياده خلوت و هر روز در قرار
تا اين كه مرد ِ كاكتوسی اش سيم ِ خار دار...
دور خودش كشيد و به عشقش وفا نكرد
اين گونه شد كه خودكشی ِ او به عشق مرد ...
يك سر شد و به خواب ابد رفت غصه اش
افتاد روی CD ِ قلبش هزار خش
مهزادمتقي(3) ............................................................................................................................................................
با غصه های هر شب خود رفته داخل ِ
غمگینی غریب دو تا چیپس فلفل ِ
شاید تو هم شبیه خودم گر گرفته ای!
از شعرهای مسخره ی این خل و چل ِ
دیوانه که دوباره سرش زد بگوید از
مغزی که توی خالی ِ گنجایشش وله
می ریزد از سه چهارم پلک شکسته ات
روی زمین خاکی ِ چشمت که زلزله
رخ داده و به روی زمین پرت کرده است
اشکی که منفجر شده در عمق یک دل ِ
دلگیر و روبه قبله و از غم فلج شده!
با غصه های هر شب خود رفته داخل ِ
مهزاد متقي(4)
...........................................................................................................................................................
مانند ِ حرف هام، خیابان گرفته است ...
یک نیم ساعتی ست اتوبان گرفته است
نه! رو به راه نیستم از حال من نپرس
وقتی که با تو"من" سر و سامان گرفته است
شاید دل ِ زمین و زمان قرص نیست که
اینگونه بی تو شر شرِ باران گرفته است!
من بغض هام دست خودم نیست، بی دلیل
در من دوباره دلهره جریان گرفته است
یک کامیون ِگیج، اتوبوس وُ تاکسی
مانند حرف هام، خیابان گرفته است
باران، کثیفی ِ گِل وُ هی غرق می شوم ...
در قصه ای که بعد ِ تو پایان گرفته است!
مهزاد متقي(5 )
............................................................................................................................
تاریخ، وحشیانه مرا می زند رقم ...
من هم هنوز دختر ِ ترسوی ِ عاشقم!
دلواپسم که لهجه ی غمگین بغض هام
وامانده در گلوی ِ غزل های ِ سابقم
هرچند اعتراف کنم عاشقم ولی ...
تلخ است بر تو طعم ِ تمام ِ حقایقم
رو می کنم به شعر تو و گریه می کنم
تو نیستی و پر شده از غم دقایقم
افتاده بغض های تو از چشم های من
افتاده گریه های من از چشم تو و غم ↓
مثل تو برده است تمام ِ دل ِ مرا
می ترسم از نبود ِ تو حالا شقایقم ...
تو دلخوری به همین خاطر از خودم دلخور ↓
شدم که شاید از این لحظه گریه با دل ِ پر
شروع بغض غم انگیز ما دوتا باشد ...
شروع ریختن از خواب بیست تن آجر ↓
که ذهن خالی ِمان را به درد کوبیده
به قرص های تشنج گرفته یا تب بر
نباش دلخور ِ او گرچه سخت می گذرد
به راحتی همه ی گریه های ِ با دل پر
.
.
.
ردیف و قافیه هرگز تو را نمی شکنند
خدا کند که بخندی تمام بغض مرا ....
مهزاد متقي(6) ............................................................................................................................................................
روزهایی که رفت ... می مانَد، بی هیاهو و خالی از لبخند
روزم از شب سیاه تر شده است که به شب هم نمی شود مانند
هر که را داشتم گذشت از من! هر چه می خواستم خلافش شد
گریه کردن چقدر تکراری ست بعد ِ آن ها* که حیف شد رفتند
داغ آن روز ها که سنگین ست روی دوشم چه سخت می کشدم
پشت پا خوردم از زمین و زمان گرچه بودم به زندگی پابند
در دلم درد و غم خلاصه شده ، روی هم رفته حیف شد رفتند
مانده ام با غم ِ زمینگیری با دو دستی که باز، جا ماندند
از خودم هم گذشته ام دیگر، چشم هایم هنوز غم دارند
رفتن از هر چه هست کافی نیست، باید از هر چه نیست هم دل کند
مهزاد متقي (7 )
.............................................................................................................................
نظرات شما عزیزان:
|
جوک
و اس ام اس
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: